Half Nederland liep afgelopen zaterdag te chagrijnen op een van de honderden rommelmarkten en braderie�n, maar ik was in de Efteling!
Dat weinigen op dit idee waren gekomen, bleek wel uit de wachttijden: de langste rij begon bij het bordje Nog maar 10 minuten. Om vier uur hadden wij alle attracties gehad, inclusief het sprookjesbos. De regenwolken hadden zich toen ook al boven het Kaatheuvelse pretpark samengepakt.

Dat had zijn impact op het humeur van de Efteling medewerkers. Het overgrote deel van de hoofden van deze studenten stond op onweer zo leek wel. Behalve bij de medewerkster op de foto. Zij stond bij het Volk van Laaf waar een soort treintje bovengronds overheen loopt: de Monorail. Met behulp van een knoppenkast die voor haar buik hing, zette zij de slakachtige wagentjes in beweging om ondertussen de lege stoeltjes van de aankomende monorailgevallen met een wisser droog te trekken. Met een onverwoestbaar optimisme maakte zij zo telkens een nieuwe stoel droog. Totdat ik met mijn nieuwe wollen jas in zo�n karretje wilde stappen. Ik bleef nog even staan om te wachten op de wisser, maar nee hoor. Madame de Opperlaaf vond het droog genoeg. En iedereen kan voorspellen hoe een jas van wol reageert op een stoel waar een plas water in staat.