De allereerste keer is doodeng. Moet ik hier naar beneden MET fiets? Totdat een doorgewinterde moeder met twee kinderen zich langs mij heen wringt en in alle kalmte op de roltrap gaat staan met fiets en al inclusief twee volle boodschappentassen.
Inmiddels fiets ik er meerdere keren per week doorheen: de fietstunnel onder de Maas door. Ik houd mijn blik nu ook zo onverschillig mogelijk als ik soepel de roltrap op stap en daarbij nog altijd de beide handremmen fijnknijpend mijn wiel zo snel mogelijk dwars zet. Ik krijg heel enge beelden van een menselijk domino-effect als het gevaarte een meter of 30 naar beneden zou kletteren.
Oftwel: het blijft toch altijd een beetje spannend. Bijvoorbeeld het idee dat er zo�n gigantische plas water boven je hoofd staat als je door de tunnel fietst. Niets engs verder, want de buis houdt het al meer dan 60 jaar vol om niet in te storten of vol te lopen. Maar er hangt ook een bijzondere sfeer vanaf het moment dat je het rollentrappengebouw binnenrijdt tot aan het moment dat je er 1 km verder weer uitkomt. Het begint al bij de lucht: een licht aangebrande rubbergeur. En dan het geluid: het suizen en licht bonken van het mechanisme dat de zware houten roltrappen ietwat schokkerig in beweging houdt. En de koude luchtstroom hoe verder je afdaalt. Ook de mensen waar je de ene keer tegen op kijkt en een keer op neer kijkt. Of je wilt of niet, je staat elkaar toch aan te gapen totdat je de ander bent gepasseerd. Wat moet je anders? Ik ben benieuwd hoe lang het nog spannend blijft.