Bloedend tandvlees en genadeloze pubers

Mensen waar ik regelmatig contact mee heb weten het al. Vage kennissen trekken over drie seconden hun wenkbrauw(en) op: ik ga het onderwijs in.
Eerst weer als student en over twee jaar als juffrouw.
Waarom? Ik vraag mij te vaak af bij het maken van radio waar ik het voor doe.
Een gevoel van: is dit alles? Er moet ergens meer voldoening uit te halen zijn.
En dat hoop ik in het onderwijs te vinden. Het basisonderwijs dan wel, want als je ergens gedesillusioneerd van raakt is het het middelbaar onderwijs. En dat kan ik mij nog herinneren van meneer Jacco.

Derde klas christelijke mavo tijdens een dubbel uur economie. Wij krijgen een nieuwe leraar. Met ingehouden adem kijkt iedereen terwijl een boomlange kerel de klas binnen stapt. Op alles geeft hij antwoord, de meest persoonlijke verhalen gooit hij op tafel. Van les geven komt niets, daar krijgt hij de kans niet voor. De arme kerel kwam uit het volwassenenonderwijs en was ons pubers totaal niet machtig. Ik zie nog steeds de genante scene voor mij van zijn bloedende tandvlees. Het schrift van Elise zat vol bloedspetters. De klas reageert vol walging waardoor meneer Jacco de klas uitvluchtte om nooit meer terug te keren. Duidelijk de (bloed)druppel die de emmer deed overlopen voor hem. Nee, dat is niet iets om trots op te zijn. Ik vertel dit alleen maar om duidelijk te maken waarom ik niet voor een klas met pubers zou willen staan. Tot twaalf jaar zijn ze nog wel leuk. Of begint de ellende tegenwoordig eerder?