Afgelopen weekend, Amsterdam. Tien minuten na middernacht. Na enig zoeken vinden wij Jimmy Woo. Volgens bronnen is het een van hipste clubs van dit moment. De rij voor de ingang is lang, maar na enig weifelen sluiten wij achteraan. Langzaam glippen de voorsten een voor een naar binnen. Even later komt een vrouw van ongeveer onze leeftijd met een strak zwart colbertje naar buiten. In haar handen heeft zij een lijst. Daarop vinkt zij af en toe wat af. Nog mensen op de gastenlijst, vraag ze. Nee, schudden wij. Ze zegt niets, maar weet meer dan wij op dat moment weten.

Een half uur later.
15 Mensen voor ons. Zonder al te veel problemen mogen de wachtenden naar binnen.
Wij lachen nog om een groepje jonge mensen dat weg wordt gestuurd. Zij lijken rechtstreeks van de kunstacademie te zijn afgerold, inclusief pluizige dreads en piercings in het gezicht. Tuurlijk komen die niet binnen bij Jimmy Woo!
Dan staan wij vooraan. Het is inmiddels tien voor een. De vrouw in het colbertje vraagt weer of wij op de gastenlijst staan. Nee. Jammer dan. Wij komen er niet in! Maar hoe dan wel? Door de juiste mensen te kennen, is haar antwoord. En zij draait zich om.