Jam

Wat is dat toch dat kleine kinderen mij ineens leuk vinden? Een paar jaar geleden nog had ik een aversie tegen alles wat rondkroop, kwijlde en een luier droeg. Maar nu er in mijn omgeving een aantal baby’s en peuters zijn verschenen, lijkt er iets veranderd te zijn. Onbewust weliswaar, ik heb er geen moeite voor hoeven doen.
Vandaag drie kleine kinderen van mijn neef weten te boeien met het bereiden van een zalm en ze zelfs aan het schaterlachen gekregen door tikkertje te doen in de keuken. En nog geen drie uur later gebrabbeld tegen Livia waarop zij iedere keer zo’n vrolijk hoofd trok waardoor je automatisch zelf begint te stralen. Ik snap er helemaal niets van. Maar leuk is het wel. Pasgelden kreeg ik van mijn nicht Saskia (zoontje Lars noemt mij steevast Jam) te horen dat ik best in het onderwijs thuis zou passen. Dat heb ik maar lachend afgewimpeld, maar ergens diep van binnen onthoud ik het wel. Als ik nu het radiowereldje over een paar jaar helemaal zat ben…..wat zeg ik nu!?