Verstopt afval

“Gore klootzakken!” Verschrikt kijk ik om. Naast mij staat een gure kerel van middelbare leeftijd. Hij heeft vettig, dun haar en is gestoken in een goedkoop trainingspak. Hij schold zojuist met een zwaar Pools accent. “Die gasten denken dat de container vol zit, maar dat is helemaal niet zo. Hier, er kan nog genoeg bij!” Hij zet zijn woorden kracht bij door het karton dat de opening van de ondergrondse container belemmert naar beneden te stompen. Ik besef dat het om mijn karton gaat. Dat had ik kort daarvoor laten zitten, omdat mijn auto nog vol gestouwd was met soortgelijk materiaal wat nog in die container moest belanden. Alleen weet die kerel dat naast mij niet. En ik besluit dat ter plekke zo te houden. “Nou ja zeg, wie doet dat nou”, hoor ik mijzelf zeggen.

De man loopt scheldend weg. Ik sleep de derde doos stampvol lege wijnflessen naar de glasbak. Al heel wat keren heb ik hier zo gestaan sinds drie jaar geleden is bepaald dat het wegbrengen van papier en glas mijn taak is in huis: ik heb een auto.

Alleen laat ik het altijd te ver oplopen, zodat ik mij eens in de twee maanden een breuk sjouw. Eigen schuld. En die Pool had ook nog eens gelijk: ik zou zo ook gereageerd hebben. Ik heb het zelf vaak genoeg meegemaakt. Het is zwaar irritant als je de vuilniszakken van een ander, die vaak vaak muurvast zitten, door de te kleine opening moet zien te proppen. Alleen was er in die gevallen niemand bij mij in de buurt om even lekker tegen aan te schelden.