Nog geen koningin van Lombardije

Hoe begroet je nou iemand die je tegenkomt als je op de fiets zit? Of nog erger: als je aan het wandelen bent. De passant nadert langzaam waardoor het steeds moeilijker wordt je blik ontspannen te houden. Tenminste, dat heb ik vaak. Meestal draai ik mijn hoofd de andere kant op waar juist op dat moment helemaal niets buitengewoon boeiends te zien is.

Deze zomer was ik met een collega varen op zijn sleepboot. Bij schippers geldt een beetje dezelfde regel als bij motorrijders: je steekt even je hand op als je elkaar passeert. Nu is dat al lang niet meer zo bij iedere motorrijder, want of het gaat zo hard dat je al een kilometer van elkaar verwijderd bent voordat je je hand maar ook hebt opgeheven of je blijft aan de gang aangezien half Nederland op een eerste lentedag op de motor lijkt te rijden. Afijn, op het water gaat het allemaal niet zo snel, dus tijd genoeg voor een groet. Mijn collega is een oude rot in het vak, dus zwaaide hij relaxed naar wat hem tegemoet kwam. Ik daarentegen vond het alles behalve een relaxte bezigheid. Want wanneer is het moment dat je je arm optilt en hoelang zwaai je dan? Te lang is kneuzig en te kort komt arrogant over. Ik vond het zo lastig dat ik maar besloot niet meer als eerste te zwaaien. En als ik begroet werd door een tegemoetkomende schipper zwaaide ik even gemoedelijk terug. Dat schept toch wel een band moet ik zeggen al is het maar van zeer korte duur.

Weer op het vaste land, en al wandelend, vind ik het nog steeds wel lastig.

Behalve als ik zo’n dag heb alsof ik de hele wereld aankan. Dan durf ik zelfs glimlachend naar een leuke vent te kijken en gedag te zeggen. Of wat dan ook.