Kop laag bij de grond, nek in een rare kronkel, bochel op de rug, vleugels wijdt uit en maar rennen. Gatver, wat een onsympathieke beesten zijn het toch: meerkoeten. De zwarte vogels met hun witte snavel terroriseren de hele buurt en dat beperkt zich niet tot het leven in hun sloot. Vanuit mijn kamer zie ik meerdere keren per dag met verbazing de brutaliteit aan van de watergriezels.
Vandaag had een stel het aan de stok met een troep meeuwen. En dat ging hard tegen hard! Uiteindelijk moesten de twee keer zo grote meeuwen het onderspit delven en werden krijsend verdreven door de meerkoeten. Zie foto. Helaas maakte ik die net na de Grote Strijd. Ook heel jammer dat het sinds 1999 verboden is om op de meerkoeten te jagen.
gepost door Lacrima op
dinsdag, februari 21, 2006
4 reacties:
Goed verhaal nicht! Terwijl je het leest, zie je voor je ogen wat er gebeurt. Dat zegt iets over de kwaliteit van jou als schrijfster.
Alleen jammer van dat woordje. "Wijd" betekent VER maar wat "wijdt" betekent zal ik aan Joost moeten vragen.
"Hij wijdt zich aan iets". En wijd heeft ook te maken met de afmetingen van een broek; 'wijde pijpen'.
Inderdaad een goed geschreven stukje. Ik zou wel kiezen voor 'uitgespreide vleugels', of 'de vleugels uitgespreid'.
Misschien spelen bij die meerkoeten de hormonen op, het is immers bijna voorjaar. Of ze zijn jong. Ik herken dat bij kippen. Er zijn soorten die veel agressiever zijn dan andere. Als ze in het water zitten, vind ik het wel mooie beestjes. Misschien hebben ze een groot meer nodig, zonder een trein in de buurt (hoe vaak komt dat ding per uur langs?).
Dank u voor de complimenten en kritische noten!
En Willem, treinen komen heel vaak langs. Ik zal binnenkort 24 uur op mijn bank gaan zitten om ze te tellen.
Meerkoeten zijn inderdaad ratten met vleugels. Wacht, dat zijn duiven... Afijn. The bitterness is strong in this one, my young padawan.
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage