Fietsen

Een heel erge mooi-weer dag. En de laatste voor een lange periode van diepe duisternis, schat ik in. Daarom ga ik fietsen, en wel in het buitengebied van Den Bosch. Sinds ik uitzicht heb over een enorme groene vlakte tegenover mijn appartement ben ik daar al benieuwd naar. Op de kaart heet de natuurvlek: ‘Moerputten’. De rest is een grote verrassing.
Mijn zus heeft een doos vol fietsroutes door heel Nederland waarbij je van nummer naar nummer kunt trappen. Ik heb die boekjes niet. Een zwakke poging om via internet ergens een fietskaart te vinden loopt op niets uit. Het heel erge mooie weer maakt mij ongeduldig waarop ik besluit op de bonnefooi maar de kant van Moerputten op te fietsen.
Vijf minuten later. Bij de eerste T-splitsing slaat de vertwijfeling toe: welke kant zal ik nou eens opgaan? Getver, niets vervelender dan in het onzekere zijn over je locatie. Welke weg ik ook insla, ik heb al geen flauw idee meer waar ik ben. Dan kom ik een kluwen bejaarde fietsers tegen. Daar zijn er genoeg van op zondagmiddag, zo blijkt. Ik besluit aan een oud echtpaar advies te vragen over ‘wat welke kant op is’. Vervolgens krijg ik een heel verhaal over knopen en bordjes die ik moet volgen en die ‘rotjeugd’ die de nummers van de bordjes afkrast zodat ‘wij fietsers’ het alleen met het op het stuur vastgeschroefde fietskaarten moeten doen.
Met veel moeite week ik mij los van het stel dat vervolgens met veel enthousiasme de ene na de andere fantastisch mooie fietsroute aanprijst. “Als je hier rechts over de brug gaat, kom je uit bij Kamp Vught. Erg indrukwekkend hoor.” Ik beloof ze dat ik daar nog wel een andere keer naar toe ga. Nu moet ik echt gaan hoor. Ik wil gewoon weer terug naar huis. Binnenkort ga ik naar de ANWB-winkel en koop ik iedere fietskaart van Noord Brabant die ik maar kan vinden. Echt waar.