Spoorherrie

Alsof de trein dwars door de kamer heen dendert en je met het hart in de keel recht overeind schiet in je bed…dat gebeurde regelmatig in mijn ouderlijk huis in Waardenburg. Dat huis stond vlak bij een spoorviaduct. Van beton. En dat zorgde voor een enorme herrie, zo’n 8 x per uur.
Het is een druk stuk spoor, de verbinding tussen noord en zuid, Utrecht en Den Bosch. Ik weet nog dat wij tijdens het 8 uur journaal iedere keer weer zo’n 10 seconden mistten doordat de presentator niet boven de spoorherrie uitkwam. “Niet normaal dit”, is de opmerking die mijn broer iedere keer maakt als het gedonder zijn verhaal overstemd. Maar hij is alweer een tijdje het huis uit. Mijn moeder beweert dat zij het helemaal niet meer merkt. “Het went en ik heb vandaag trouwens nog geen trein gehoord!”
Maar dit weekend is er voor een groot deel een eind gekomen aan de geluidsoverlast. ‘Waardenburg-Oost afgesloten’ las ik op grote, gele borden langs de A2. Het viaduct is verbouwd, van geluidsschermen voorzien en vast nog wel veel meer. Tientallen werkbusjes en idem lieden waren ervoor nodig. Ik kan niet wachten om op de koffie te gaan in Waardenburg.