Wat Fannie kan, kan ik ook!

Vandaag voor het eerst weer gaan hardlopen. Een half jaar geleden was ik er al mee begonnen, maar toen waren de hardloopschoenen nog nieuw, de bloemen in bloei en de temperatuur een stuk aangenamer. Nu ik wat meer tijd heb om na te denken, ga ik weer eens op de gezonde toer waar sporten dus ook bij hoort (en ik ben ook nog eens de overheidscampagne voor die dikke Nederlanders waar 60 procent onder valt, aanspoort om meer te bewegen). Onderin de kledingkast vond ik een trainingspak van Fila dat zolang uit de mode is, dat het over een paar jaar vast weer hip wordt. Een beetje ongemakkelijk hijs ik mij in trainingsbroek en –jas, een outfit dat ik normaal verafschuw. Omdat ik er even uit was, begint het hardloopschema bij punt 1: een minuut (hard)lopen en vervolgens een minuut wandelen. De eerste 60 seconden gaan wel lekker, maar de wandelingetjes werden steeds langer. Op mijn ‘vaste’ route naar het dichtstbijzijnde stuk groen, het Vroessenpark, kom ik langs een stoer beeld van Fanny Blankers-Koen. Zij staat tegenover de ingang van Blijdorp in een pose alsof zij net over de finish sprint. Jaloers blijf ik even staan (mag niet, moet blijven bewegen, maar doe het toch). De vliegende huisvrouw werd zij genoemd. Tijdens de Olympische Spelen van Londen in 1948 behaalde zij vier gouden medailles. Met meer moed vervolg ik de weg naar het park. Bij het park aangekomen, besluit ik het kortste rondje te lopen. Ik ben ondertussen al van alles gaan voelen in mijn lichaam wat erop duidt dat het hoog tijd wordt om terug te gaan. Na 20 minuten sjok ik huiswaarts. Voor mij doemt het beeld van Fanny weer op. Omdat ik even geen zin heb in een schuldgevoel loop ik een klein stukje om zodat ik het beeld niet aan hoef te kijken. Na een half uurtje ben ik weer lekker thuis op mijn kamer met een grote kom…thee! Morgen weer.