Fazant

Ondanks dat mijn tante nog steeds spoorloos is, staan de kerstdagen voor de deur. Het zal dit jaar zeker niet uitbundig gevierd worden (doen we eigenlijk nooit), maar nu helemaal niet.
Wat dan altijd wel op tafel komt is een goede maaltijd. En dit jaar wordt het fazant. Met zuurkool. Een paar jaar geleden zou ik voor geen 100 euro (bij het tienvoudige zou ik gaan twijfelen) de winkel van een wildhandel zijn binnengewandeld, maar omdat ik een maand geleden konijnenbontlaarzen heb aangeschaft, ga ik niet hypocriet doen. Gewoon een lekker stuk wild op tafel, geen gezeur. En zo’n fazant heeft altijd nog een leuker leven gehad dan een varken dat nooit door het bos heeft gerend. Vanochtend hadden we het er nog over: of wij een dier kunnen doden. Een fazant of andere vogel zou mij nog wel lukken, maar een konijntje toch niet. Ik heb niks met vogels, maar zo’n aaibaar konijn dat je onschuldig en verschrikt aanstaart op het moment dat je met een mes boven het kopje zwaait, nou nee, liever niet. Met een half oog kijk in nu naar mijn bontlaarzen die achteloos in een hoek gesmeten liggen. Ik moet toch even slikken.