Verstopt afval

“Gore klootzakken!” Verschrikt kijk ik om. Naast mij staat een gure kerel van middelbare leeftijd. Hij heeft vettig, dun haar en is gestoken in een goedkoop trainingspak. Hij schold zojuist met een zwaar Pools accent. “Die gasten denken dat de container vol zit, maar dat is helemaal niet zo. Hier, er kan nog genoeg bij!” Hij zet zijn woorden kracht bij door het karton dat de opening van de ondergrondse container belemmert naar beneden te stompen. Ik besef dat het om mijn karton gaat. Dat had ik kort daarvoor laten zitten, omdat mijn auto nog vol gestouwd was met soortgelijk materiaal wat nog in die container moest belanden. Alleen weet die kerel dat naast mij niet. En ik besluit dat ter plekke zo te houden. “Nou ja zeg, wie doet dat nou”, hoor ik mijzelf zeggen.

De man loopt scheldend weg. Ik sleep de derde doos stampvol lege wijnflessen naar de glasbak. Al heel wat keren heb ik hier zo gestaan sinds drie jaar geleden is bepaald dat het wegbrengen van papier en glas mijn taak is in huis: ik heb een auto.

Alleen laat ik het altijd te ver oplopen, zodat ik mij eens in de twee maanden een breuk sjouw. Eigen schuld. En die Pool had ook nog eens gelijk: ik zou zo ook gereageerd hebben. Ik heb het zelf vaak genoeg meegemaakt. Het is zwaar irritant als je de vuilniszakken van een ander, die vaak vaak muurvast zitten, door de te kleine opening moet zien te proppen. Alleen was er in die gevallen niemand bij mij in de buurt om even lekker tegen aan te schelden.

Verbrand maar voldaan kijk ik terug op een weekend Bospop in Weert. Van boven naar beneden: Kim Wilde, Blondie en Cake. Erg gaaf om deze acts te zien, vooral ook omdat er bij Cake zowat niemand bij het podium te vinden was (vandaar de foto van dichtbij kunnen maken). De zanger vond de magere opkomst onder de rockers ook maar niks, want hij liep steen en been te klagen over ons stelletje motherfuckers die hem niet serieus zouden nemen. Kortom: een sjagerijn van een zanger, maar wel een strak optreden! Net als dat van Kim Wilde en Blondie trouwens (strak), erg gaaf om mee te maken. De afsluiter van het festival was ook erg goed: John Fogerty. Maar toen was mijn geheugenkaartje vol.

Zwemdiploma

Met een rode broek aan loopt de jongen rond het zwembad. Een te dikke badjuffrouw hobbelt achter hem aan. Hij stopt bij het startblok en klimt erop. Boven zijn hoofd strekt hij beide armen uit. De jongen sluit zijn armen waardoor zijn hoofd ertussen klemt. Zijn buik blubbert iets over de rand van zijn broek als hij naar voren leunt. Hij wiebelt een beetje op zijn benen als hij de sprong waagt. Met een klap komt hij op het water terecht waarna hij even is verdwenen. Een paar meter verderop komt hij proestend boven. “Nee, je moet er onderdoor!” De barrière in de vorm van een rode band in het zwembad ligt een paar meter verderop te wachten. Zuchtend hijst de jongen zich via het trapje op.
Hierna herhaalt het ritueel zich nog een keer of tien. De band in het water drijft steeds verder weg. De jongen moet er iedere keer weer onder door zien te zwemmen, wat hem vaker niet dan wel lukt. “Okay, nu mag je twee keer van de glijbaan af”, zegt de badjuf, als beloning.
De jongen haast zich de trap op naar boven. “Ja, nog tien weken om hem klaar te stomen voor zijn zwemdiploma. Dat moet toch wel te doen zijn”, zegt ze vol vertrouwen. Ik zet mijn zwembril lachend op en begin aan mijn volgende baantje.