Zoo-zo

Kinderwagens, kronkelige zandpaadjes, af en toe een schimp van een verkleumd tropisch dier, informatieboekje in het Duits, te dure saucijzenbroodjes, gore wc’s, slappe frieten, vlindertuin-zonder-vlinders, (te)veel koi-karpers in een smerig vijvertje, rare god-mag-weten-waar-vandaan-geplukte aap-achtigen achter dik glas, nog meer kinderwagens…
een dagje naar het Zoo Parc in Overloon. L. van 4 en L. van anderhalf jaar vinden het allemaal prachtig.

http://www.overloonzoo.nl/

Spoorherrie

Alsof de trein dwars door de kamer heen dendert en je met het hart in de keel recht overeind schiet in je bed…dat gebeurde regelmatig in mijn ouderlijk huis in Waardenburg. Dat huis stond vlak bij een spoorviaduct. Van beton. En dat zorgde voor een enorme herrie, zo’n 8 x per uur.
Het is een druk stuk spoor, de verbinding tussen noord en zuid, Utrecht en Den Bosch. Ik weet nog dat wij tijdens het 8 uur journaal iedere keer weer zo’n 10 seconden mistten doordat de presentator niet boven de spoorherrie uitkwam. “Niet normaal dit”, is de opmerking die mijn broer iedere keer maakt als het gedonder zijn verhaal overstemd. Maar hij is alweer een tijdje het huis uit. Mijn moeder beweert dat zij het helemaal niet meer merkt. “Het went en ik heb vandaag trouwens nog geen trein gehoord!”
Maar dit weekend is er voor een groot deel een eind gekomen aan de geluidsoverlast. ‘Waardenburg-Oost afgesloten’ las ik op grote, gele borden langs de A2. Het viaduct is verbouwd, van geluidsschermen voorzien en vast nog wel veel meer. Tientallen werkbusjes en idem lieden waren ervoor nodig. Ik kan niet wachten om op de koffie te gaan in Waardenburg.

De lift

Vroeger had ik een hekel aan liften. Ik vond het maar eng in zo’n benauwd hokje. Maar in een flat is de lift handig. Dus neem ik deze als ik naar beneden ga en weer naar boven: zeven trappen af is nog wel te doen, niet op.
Nu vind ik een lift ook niet meer zo vreselijk. Behalve als er in gerookt is vlak voordat ik erin stap of als iemand een scheet heeft gelaten.
Het is iedere keer wel een verrassing wat ik er in aan tref: van alles laten liftgebruikers achter. Shampoo-monsters, poststukken, sigarettenpeuken (tuurlijk). Het is heel irritant als er een hoop ranzigheid op de bodem van de lift ligt of uitgesmeerd over de spiegel, maar soms wekt het mijn nieuwsgierigheid. Zoals het volgende dat ik gisteravond op de wand las. Waarschijnlijk iemand die zich ongelooflijk loopt te vervelen en zin heeft om dat te uiten.
Ik ben benieuwd hoe lang het erop blijft staan, want eens per week wordt alles weer netjes schoongemaakt en is het afwachten tot de anonieme boodschappers weer van zich laten horen.