Het roze boekje van Fieneke

‘Fieneke’ staat met sierlijke letters op de voorkant van het roze boekje dat ik voorgehouden krijg terwijl ik over de Oude Binnenweg wandel. “Dit is ten minste wat anders dan bedelen”, introduceert Fieneke haar koopwaar. Het boekje bestaat uit gedichten die ze zelf heeft geschreven, ratelt zij verder.
Ze spreekt mij aan op een moment dat ik met mijn hoofd nog bij de avond daarvoor ben. Een avond in krakersbolwerk het Poortgebouw waar twee bands optraden die zulke onnavolgbare muziek speelden dat het bij mij nog even nodig heeft om te bezinken. Ook probeer ik vast een artikel te construeren over de band Face Tomorrow waar ik zojuist een interview mee had in Rotown vanwege een dvd die zij volgende week op gaan nemen. Maar daar steekt Fieneke mooi een stokje voor met d’r boekie. Tja, ze heeft wel gelijk. Het is wat anders dan bedelen, maar of ik op gedichten van een onbekende zit te wachten…ik heb al moeite met de meeste werken van bekende dichters! Om tijd te rekken vraag ik wat het bundeltje moet kosten. “Twee euro, net zoveel als de Straatkrant.” Dat vind ik meer dan genoeg voor zo’n iel boekwerk. Om nog meer tijd te rekken vraag ik of ik er de Straatkrant niet bij kan krijgen. Dat was niet het geval en ik moet binnen een paar seconden beslissen wat ik doe. Maar het is al duidelijk: op een fatsoenlijke manier kom ik er niet meer onderuit en stiekem ben ik wel een beetje benieuwd naar haar gedichten. Omdat Fieneke mij een dienst heeft bewezen door mij inspiratie te geven voor een nieuwe log, staat hieronder een van haar gedichten. Gelukkig eentje met humor.

Portiek

Met grote stappen loop ik snel door
Omdat ik in de verte het gerommel hoor
Je denkt in jezelf snel doorlopen allemaal
En hoopt dat jij het ook nog haal
En dan duik je vlug in een portiek
En dan zie de mensen rennen en lach heel even
En denkt dan van zo..nu wordt iedereen nat alleen jij niet

De stilte voor de storm

Het wordt drukker de komende tijd! Vandaag een gesprek gehad met Jan Dijkgraaf van Metro. Vanaf nu kan ik iedere week een artikel leveren. Dat is mooi, heel mooi. Ik ben begonnen met een ideeënlijst. Als je dit leest en je hebt een idee voor een verhaal: schroom niet en mail het me dan (alleen per mail aub, de concurrent kan dit ook lezen).

Binnenkort op deze weblog: Het verhaal van bewonersvereniging Buitensporig, die ooit begonnen is als feministische woongroep.

NaChTmErRiE

Ontzettend raar gedroomd van de week! De meeste nachten zijn droomloos, of ze hebben te weinig indruk op me gemaakt om ze de volgende ochtend nog te kunnen herinneren. Het schijnt dat dromen iets betekenen, maar voor mij zijn het complete raadsels.

Ik droomde dat ik door Amerika liep met een geweer en soldaten neer schoot (Ja, het begon heftig!) Dat pikte het leger niet en ze wilde mij in het openbaar executeren. Terwijl een paar duizend soldaten klaarstonden om mij neer te schieten, kwam er iets tussen (geen idee meer wat) waardoor het uitgesteld werd. Ik was inmiddels op de vlucht geslagen en rende thuis de trap op waar ik een ex-huisgenoot om hulp riep waarop hij mij alleen maar heel verbaasd aan keek. De mannetjes van het leger waren al vlakbij…en toen werd ik wakker. Gelukkig maar, want het leek zo levensecht, dat als er op mij geschoten was, ik het nog gevoeld had ook! Tijdens het krantje en de koffie was ik er nog over aan het nadenken. Huisgenoot Dennis was de eerste die ik tegenkwam waar ik het aan kwijt kon. Nog steeds weet ik niet wat deze droom, eigenlijk nachtmerrie, betekent. Misschien wel niets en komt het door de tv beelden van schietende Amerikaanse soldaten in Irak. Misschien heb ik mij wel onbewust verplaatst in een Irakees die een grondige hekel heeft aan de Amerikanen. Hm, ik ga de komende dagen maar eens mierzoete tekenfilmpjes kijken….

Uw IQ is...

Derde week zonder vaste baan, tijd voor een tussenstand. Het is 3 dagen geleden dat ik voor het laatst heb hardgelopen. Tussendoor wel naar het zwembad geweest, maar het water was veel te koud! In het bubbelbad was het lekker warm.
Op mijn tafel liggen inmiddels 6 enveloppen van zowel het CWI als het UWV. Onder het motto: wat niet weet, wat niet deert heb ik ze netjes ongeopend op elkaar gestapeld voor een later tijdstip, als ik meer tijd heb…

De afgelopen dagen regelmatig mijn nicht Saskia bezocht die over een week is uitgerekend. Wij hebben gisteren samen de nationale IQ test gedaan. Vol overgave stortte ik mij op de eerste vraag. 1 tot en met 10 vielen in de categorie Taal, wat niet al te veel problemen opleverde. Vervolgens werd het korte termijn geheugen getest door een foto te tonen waar vervolgens een vraag over werd gesteld. Ging ook best aardig, maar het werd andere koek bij de categorie ruimtelijk inzicht en logisch denken (ik was ook even afgeleid door die streaker). Wat een rampzalige vragen over de dobbelstenen, plattegronden en radertjes! Daar heb ik dan ook flink op moeten inleveren zodat ik de eindscore direct uit mijn (korte termijn) geheugen heb gewist.

Op de middelbare school wist ik al dat ik kok wilde worden. Om dit uit te wijzen, heb ik verschillende beroepentests gedaan. Ook werd getest hoe goed je ruimtelijk inzicht was… Een paar weken na de test kreeg ik de uitslag toegestuurd. De uitschieter was Taal en de rest zweefde zo rond het gemiddelde. Alleen bij ruimtelijk inzicht scoorde ik zwak. Nu had ik dat toch niet nodig als kok en inmiddels ook niet als journalist. Wie weet in welke beroepsgroep dit wel noodzakelijk is, mag het zeggen.

Drie wiskey's en een hoofd vol twijfels later...

Hij heeft krullen, donkerbruine. Hij heeft een grappige manier van praten en bewegen. Hij is warrig, op een nog grappigere manier. Hij is grappig. En zelfverzekerd, maar niet te. Hij is intelligent, heeft een brede interesse in van alles. Hij…ach laat ook maar. Hij is 1 meter 75.

Wat Fannie kan, kan ik ook!

Vandaag voor het eerst weer gaan hardlopen. Een half jaar geleden was ik er al mee begonnen, maar toen waren de hardloopschoenen nog nieuw, de bloemen in bloei en de temperatuur een stuk aangenamer. Nu ik wat meer tijd heb om na te denken, ga ik weer eens op de gezonde toer waar sporten dus ook bij hoort (en ik ben ook nog eens de overheidscampagne voor die dikke Nederlanders waar 60 procent onder valt, aanspoort om meer te bewegen). Onderin de kledingkast vond ik een trainingspak van Fila dat zolang uit de mode is, dat het over een paar jaar vast weer hip wordt. Een beetje ongemakkelijk hijs ik mij in trainingsbroek en –jas, een outfit dat ik normaal verafschuw. Omdat ik er even uit was, begint het hardloopschema bij punt 1: een minuut (hard)lopen en vervolgens een minuut wandelen. De eerste 60 seconden gaan wel lekker, maar de wandelingetjes werden steeds langer. Op mijn ‘vaste’ route naar het dichtstbijzijnde stuk groen, het Vroessenpark, kom ik langs een stoer beeld van Fanny Blankers-Koen. Zij staat tegenover de ingang van Blijdorp in een pose alsof zij net over de finish sprint. Jaloers blijf ik even staan (mag niet, moet blijven bewegen, maar doe het toch). De vliegende huisvrouw werd zij genoemd. Tijdens de Olympische Spelen van Londen in 1948 behaalde zij vier gouden medailles. Met meer moed vervolg ik de weg naar het park. Bij het park aangekomen, besluit ik het kortste rondje te lopen. Ik ben ondertussen al van alles gaan voelen in mijn lichaam wat erop duidt dat het hoog tijd wordt om terug te gaan. Na 20 minuten sjok ik huiswaarts. Voor mij doemt het beeld van Fanny weer op. Omdat ik even geen zin heb in een schuldgevoel loop ik een klein stukje om zodat ik het beeld niet aan hoef te kijken. Na een half uurtje ben ik weer lekker thuis op mijn kamer met een grote kom…thee! Morgen weer.

Dreunende beats in de kerk

Van de week werd ik gebeld voor mijn eerste freelance opdracht voor het nieuwe magazine NL10. De hoofdredacteur vroeg of ik een artikel wilde schrijven over een feest in de Pauluskerk. Nadat ik had geïnformeerd bij ‘drugsdominee’ Hans Visser kwam ik er al snel achter dat daar binnenkort geen feest wordt gehouden (waarom zouden ze ook).
De hoofdredacteur van NL10 mailde even later dat het om een party in de Laurenskerk gaat! Even voor de duidelijkheid: hij is een Amsterdammer. De St. Laurenskerk, of de Grote Kerk, is de trots van menig Rotterdammer. Het is een van de weinige gebouwen in het centrum dat de bombardementen heeft overleefd. Voor Stads Radio kwam ik nog wel eens in de kerk waar de sfeer erg prettig was in vergelijking met de snelle wereld buiten de kerkmuren.
Binnenkort komt daar dus verandering in door de stampende beats van dj Erick E. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik daar wel wat moeite mee heb. Ergens voelt het als ontheiliging of zoiets. Een aantal jaren geleden weigerde ik mee te gaan naar de Orangerie in Den Bosch. De vriendin die mij uitnodigde, was hierover erg verbaasd. De Orangerie is een van oorsprong rooms katholieke kerk waar feesten werden gehouden waar vooral homoseksuelen op af kwamen. Nu maakt dat laatste mij niets uit, maar wel dat de feestgangers op en om het altaar uit hun dak gingen. Misschien komt dit onbestemde gevoel bij mij op omdat ik vroeger zelf iedere zondag in de kerk zat en dit beeld niet rijmt met dansende en zuipende party people.

Vanmiddag had ik een interview met de organisator van het feest in de Laurenskerk. Ik vroeg hem of het moeilijk was geweest om de beheerders van de kerk over te halen. Dat was volgens hem ook zo. ‘Maar’, vertelde hij, ‘dit is inmiddels het derde feest dat wij organiseren in de Laurenskerk.’ Het is de kerkcommissie blijkbaar zo hard meegevallen dat de locatie voor het komende jaar nog twee keer afgehuurd wordt. Aan het eind van het gesprek drukte de organisator nog een ding op mijn hart: ‘zet maar niet boven het artikel dat de kerk wordt omgetoverd in een discotheek, dat ligt bij sommigen een beetje gevoelig.’

Zwaar op de maag

Eindelijk had ik er erg in: het journaal van 8 uur. Vaak neem ik mij voor om die 20 minuten voor de televisie te zitten zodat ik in de grootste lijnen op de hoogte ben van het nieuws.
Om tien minuten over acht had ik alweer spijt. Scheldend keek in naar beelden van vrouwen in Afrika die verkracht worden door rebellen, twee mannen die vermist worden doordat hun boot in een sluis 5 meter naar beneden is gestort, minister Peijs die vindt dat viaducten veiliger moeten worden tegen baksteengooiende rotjochies en narcissen die de grond uitschieten door de de klimaatverandering en waardoor de schaatsen nooit meer uit het vet hoeven!
Terwijl ik nog met een half oog naar het weerpraatje van Erwin Kroll luisterde, nam ik mij voor de rest van de week het journaal bewust te skippen. Totdat nog een laatste item voorbij kwam. Een jongen is gered die de Tsunami heeft overleefd nadat hij dagen heeft rondgedobberd op zee. Na 20 minuten gelukkig een positieve afsluiter. Dat doet de NOS tegenwoordig wel vaker: afsluiten met een luchtig onderwerp, zodat de verschrikkelijke beelden wat minder zwaar op de maag zijn. Morgen om klokslag 8 uur zit ik weer voor de tv!

Buitengesloten!

Vandaag komt er een nieuw slot op de deur van mijn kamer nadat ik het eerste door een onhandige actie van mij heb gemold. Bij de gamma een slot gevonden dat op de deur gezet moet worden. Na de actie van de halogeenlamp afgelopen week dacht ik vandaag: Ik laat mij niet op mijn kop zitten, dat slot ga ik zelf monteren! Alles ging goed, handleiding zes keer doorgelopen, zelfs het boren ging fantastisch…totdat een gat in de stijl gemaakt moest worden. Daarvoor was een boor van 18 mm vereist, maar de grootste in huis was 11 mm. Ach, dat moet wel lukken…het gat was geboord waarna ik probeerde of het slot zou werken. Dus sloot ik de deur, draaide de sleutel om (wat lastig ging want het gat was eigenlijk te klein) en wilde vervolgens de deur weer open draaien. Dat ging niet meer, want die pin zat onmogelijk klem in de stijl! Een koude rilling gleed over mijn rug toen ik besefte dat ik mijn eigen kamer nu niet meer in kon. Na wat gepruts en getrek bleef nog een optie over: de deur intrappen! Gelukkig kwam huisgenoot Dennis met de oplossing om een paar schroefjes los te maken, zodat de deur vanzelf weer open kon…. Lekker handig zo’n ‘slot’, maar ik was ermee gered! Inmiddels heb ik mij ingeschreven voor de klussencursus. Nadat ik dit verhaal had verteld als illustratie voor mijn geweldige technische inzicht, kreeg ik te horen dat ze mij in de groep Voorbereiding Op Beginnende Klussers willen plaatsen. Prima!

Klusjesman gezocht (met spoed!)

Wat heb ik toch een hekel aan Ikea! Gelukkig ben ik niet de enige, vooral mensen met twee linkerhanden delen mijn ergernis als het aankomt op het in elkaar knutselen van Ikea-meuk. Vandaag samen met 2 huisgenoten bezig geweest om halogeenlampjes op te hangen. De ene tegenslag na de andere te hebben overwonnen, is het 3 seconden licht geweest in mijn kamer….totdat ik de twee draden met elkaar in contact bracht (per ongeluk natuurlijk) en pats, licht uit! Trafo kapot die wij daarvoor met veel pijn en moeite tegen het plafond hadden geschroefd. Iemand vertelde mij vervolgens doodleuk dat de zekering vervangen kon worden, maar niet bij het materiaal van Ikea, ik moet een hele nieuwe trafo ophangen. Boehoe, wat een geklooi!

Tot zover mijn eigen dagelijkse beslommeringen. Dit wil ik nog wel even kwijt: de eerste week zonder Stads Radio ben ik goed doorgekomen. Naast het koken van uitgebreide maaltijden voor heel het huis is de sollicitatiemolen nog steeds in volle gang. Ik heb zelfs een brief gestuurd naar Dolfijn FM waar een programmaleider wordt gezocht. Dolfijn FM, hier niet zo bekend, maar wel op de Antillen! Het is op Curaçao gevestigd, helemaal geweldig, al zie ik er toch vanaf. Het is iets te rigoureus om Nederland voor onbepaalde tijd te verlaten voor een eiland in de Caribische zee. (daarbij past de functie ook niet helemaal bij mij, alleen het klimaat…)

Morgen gaat een vriendin van mij trouwen, daar is nu even alle aandacht op gevestigd en tussendoor ook op de televisiebeelden en radio uitzendingen speciaal voor de slachtoffers van de ramp in Azië. Geweldig dat zowel de publieke als commerciële omroepen zo goed met elkaar samenwerken. Het kan dus wel! Vergeet al die haat, nijd, concurrentie en tonnen geld, maar zet bijvoorbeeld Rob Stenders en Claudia de Breij voortaan samen achter de microfoon, gouden formule!

En het is weer dinsdag

Gisteren: op tijd uit bed, uitgebreid de krant gelezen, naar de Gamma geweest, boodschappen gedaan, voor vijf mensen gekookt, dvd’tje gekeken (the big lebowski, toffe film), naar bed.
Vandaag: iets later opgestaan dan gisteren, nog uitgebreider de krant gelezen, nu aan het dwalen op Internet. Het verloop van de eerste week zonder vaste baan. Maar vanmiddag maak ik een hoop goed! Mijn hoogzwangere nicht wil de babykamer inrichten. Ah, ik voel mij zo nuttig. O ja, en donderdagmiddag heb ik een afspraak bij het CWI…en dan is het alweer bijna weekend! Wiehie!

Tsunami, tot voor een week geleden wist bijna niemand wat dit was. Nu helaas wel, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik mij pas een heel klein beetje realiseer wat voor iets verschrikkelijks dit moet zijn geweest na het lezen van de verhalen van ooggetuigen. De verwoestende kracht van het water en de surrealistische beelden op tv en internet, moeilijk om dit enigzins te begrijpen als je er zelf niet bij bent geweest...
Na een week is een soort van systeem bedacht om de duizenden lijken te identificeren. Het geld stroomt binnen voor de slachtoffers, hulpgoederen worden massaal naar Azie gestuurd. Wat ik dan zo vreselijk vind, is dat veel van die goederen de mensen die het nodig hebben nooit bereiken! Daar kan geen systeem tegen op, de infrastructuur in de rampgebieden is compleet verwoest. En voor de mensen die daar al dagen wachten op eten, drinken en medicijnen komt deze hulp misschien niet meer op tijd! Vreselijke gedachte waar ik verder niet veel aan kan doen behalve wat geld te storten. Hopelijk wordt met behulp van de donaties zo snel mogelijk een manier bedacht om al die mensen, die toch al zoveel ellende over zich heen gekregen hebben, van de juiste middelen te voorzien! En te zorgen voor een waarschuwingssysteem, want dit kan/mag toch echt nooit meer gebeuren!

Nieuwjaarsborrel met de laatse oliebol

Iedereen een goed, gelukkig en gezond nieuwjaar toegewenst!!

24 Uur geleden de champagnekurk in de Maas geknald. Vanaf Zuid het vuurwerk bewonderd boven het centrum. Laat geworden met collega’s van Stads Radio. Was leuk om dit in Rotterdam mee te maken, want in Waardenburg heb ik niet veel gemist, hoorde ik uit betrouwbare bron (op wat vreugdevuren na geen doden). Vanmiddag zat ik bij mijn tante al weer aan de nieuwjaarsborrel met de laatste oliebol. Nieuwjaarsdag vierden wij altijd bij mijn oma, maar zij is pas overleden. Omdat dit de enige dag in het jaar was dat bijna alle ooms, tantes, neven en nichten elkaar zagen, is besloten de traditie toch voort te zetten. En ik moet zeggen dat het leuk is om bij te kletsen met de familie, alleen moet je dan wel weten waarover. Zo’n beetje iedereen vroeg wat ik ga doen in het nieuwe jaar, want het verhaal dat Stads Radio ermee op is gehouden, was al wel bekend. Helaas kon ik hier nog niet echt duidelijk over zijn, omdat het teveel afhangt van afspraken die gemaakt moeten worden met bijvoorbeeld Metro. Ik ga trouwens ook freelancen voor een nieuw tijdschrift in Rotterdam over lifestyle, kunst en culinair. Daarnaast ga ik artikelen schrijven over muzikanten voor een nieuwe website van 3voor12 van de VPRO, weliswaar onbetaald, maar als muzikant erg leuk en interessant. Er speelt nog iets, al kan ik daar nog niets over zeggen. Dat komt binnenkort als de plannen concreter zijn. Maar met al deze klussen in het vooruitzicht, geloof ik niet dat ik mij erg zal vervelen in het nieuwe jaar!