Oudejaarsnacht in stilte?

Nog een dagje en dan is het weer oudejaarsavond. Voor het eerst ga ik deze in Rotterdam meemaken. Het was wel even een lastige keuze: zal ik oud en nieuw in Waardenburg of toch bij mijn huisgenoten vieren. Mijn eerste herinneringen van de oudejaarsavonden in Waardenburg zijn die van chaos, herrie, brand en politie. Ieder jaar komt het dorp weer voorbij in het nieuwsbulletin van middernacht. De ene keer omdat een boerderij in de brand is gevlogen, de andere keer door een inwoner die een van zijn ledematen moet missen dankzij een zelfgemaakte vuurwerkbom. De laatste jaren staan ME busjes rondom het ‘centrum’ geparkeerd om alles in de gaten te houden. Dat werkt uiteraard weer provocerend bij de Waardenburgse jeugd zodat die een horde politiehonden achter zich aan krijgt.
Altijd spanning en sensatie dus, maar dat verveelt ook op den duur. Vandaar dat ik heel benieuwd ben hoe de oudejaarsavond in Rotterdam eruit ziet. Net zo chaotisch of glijd de nacht voorbij als alle andere nachten?

De zoete inval

Wat biertjes, paar whisky’s en een hoop geouwehoer. We waren met een kleine club mensen van de beide Stadsradio’s gisteravond in Delft gaan borrelen. Vanmorgen las ik op de redactie dat ze zich daar bij RTV Rijnmond wel wat anders bij voorstellen: tijdens de kerstborrel is een groep losgeslagen medewerkers het meubilair gaan slopen. Daar zouden wij meer reden toe hebben! Maar we zijn bescheiden mensen die het beste willen voor onszelf en de luisteraars. Vandaag dus oud dj’s te horen op de zender zoals Hans Boelen. Een van de weinige oudgedienden die ik ook nog ‘meegemaakt heb’. Het was net de zoete inval, iedereen kon aanschuiven om mooie en vaak absurde verhalen op te halen. Ik was dan ook meer in de studio dan op de redactie voor de verandering. Er is de afgelopen 12 jaar ook verschrikkelijk veel gebeurd bij de zender. Tientallen kwamen en gingen en in een enkel geval bleven. Morgen weer een oude lichting dj’s, ik kijk er naar uit!

De laatste week van Stads Radio

De dag na kerst. Dit weekend gegeten met moeder, broer en schoonzus bij mijn zus en zwager. Weer genoeg vitamines binnen gekregen voor de komende week: de laatste van Stads Radio Rotterdam. DJ’s die ooit bij het radiostation gedraaid hebben, presenteren nog 1 keer. Vrijdag is het de beurt aan ons, de mensen die nu nog bij het station werken om onze muziek te laten horen onder het genot van oliebollen en oranjebitter. Bij sommigen begint het nu pas door te dringen dat het echt voorbij is, maar ik ben al een stap verder. De laatste weken hebben voor mij al in het teken gestaan van het verwerken en beseffen dat Stads Radio ophoudt te bestaan. Misschien ook omdat ik daar krap anderhalf jaar gewerkt heb tegenover de 9 jaar die eindredacteur Allard erop heeft zitten. Maar je moet nu eenmaal verder kijken en dat doe ik ook! Vanmorgen wezen solliciteren voor een functie bij een nieuw Rotterdams tijdschrift. Daar hoor ik vrijdag meer over. Verder hoop ik in het nieuwe jaar zo snel mogelijk met Metro te praten over mijn rol als freelancer.

Eerst nog de laatste week van Stads Radio voor de boeg. Vanavond gaan we een borrel drinken met de redactie van Stads Radio Den Haag. De weinigen die daar nog aan het werk zijn, ken ik alleen van de gesprekken aan de telefoon. Ben benieuwd welke gezichten daarachter zitten en ook hoeveel alcoholische drankjes er achterovergeslagen gaan worden.

UGGS!

Ik wilde mij hier nu echt niet druk om maken, maar stiekem doe ik het toch: UGGS. Ineens zie ik ze overal in het staatbeeld opduiken. In alle kleuren, maar het liefst in lichtbeige met de spijkerbroek in de schacht. Ooh, wat lelijk! Ik ben ervan overtuigd dat de draagsters (het zijn tot nu toe alleen vrouwen die ik met die dingen gezien heb) dat zelf ook vinden. Maar daar gaat het niet om. Veel belangrijker is het feit dat die 'moonboots' maar liefst 200 euro kosten en dan hoeft het ook niet mooi te zijn. In augustus signaleerde ik het eerste paar van deze 'snowboots' wat toen alleen maar zweetvoeten opgeleverd moet hebben. Nu zal het warme vachtje in de laarzen wel zijn nut hebben, wat een mooie bijkomstigheid is.

Maar waar het om gaat is dat iedereen die jouw UGGS aanschouwt, denkt dat je een riant salaris op de bankrekening hebt staan, maar je verder meewarig nakijkt omdat je zo'n slechte smaak hebt.

Gluhwein in Hamburg

Vorige week naar Hamburg geweest en nog wel met het vliegtuig! Behoorlijk decadent, maar leuk om binnen een uur vanaf Rotterdam in Hamburg te zijn. Dit reisje werd mij (en 13 andere journalisten) aangeboden door Rotterdam Airport. Deze jaarlijkse kerst-pers-reis is inmiddels een traditie waarvan ik dit jaar voor het eerst deel uitmaakte. Kun je zoiets nu wel aannemen als journalist zijnde? Tja, daar heb ik even over nagedacht. Maar ik beschouw dit als een krent uit de pap in de laatste weken van het bestaan van Stads Radio Rotterdam.

Hamburg is een mooie, chique stad. Dat geldt tenminste voor het gedeelte waar wij geweest zijn. Tijdens een rondvaart over een groot meer met water uit de Elbe bleken uitsluitend grote villa’s de wal te verfraaien. Ook de winkelstraten bestonden uit dure modezaken.
’s Middags na een uitgebreide lunch, waarbij wij omringd waren door rijke bejaarden die liever hun uurtjes doorbrachten in het mooie restaurant dan achter de geraniums, bezochten wij een kerstmarkt. Een van de vele, want om iedere straathoek begint een nieuwe. Wat een verschil met die trieste zes standjes die wij hier als kerstmarkt bestempelen!
De kerstmarkten in Hamburg zijn afgezet met enorme kerstbomen waarin duizenden lampjes flikkeren, bij iedere ingang staat een levensgrote kerststal en de mensen lopen er rond met een glimlach op hun gezicht alsof zij er echt zin in hebben. Ook heb ik in Nederland nog nooit een kraampje gezien waar gepofte kastanjes werden verkocht. Niet te eten overigens, maar het draagt wel bij aan de sfeer. Een van mijn reisgenoten, Ali van de Zeeuwse Courant, wilde voor haar redactieleden iets lekkers meenemen. Bij een zeer authentiek uitziend kraampje lag de lekkerste chocolade uitgestald. Op haar beste Duits vertelde zij de jongen dat zij 2 zakjes wilde hebben. “Oh, jullie zijn Nederlanders”, klonk het ineens met een Brabants accent uit zijn mond. Ja, inderdaad. “Nou, dat praat wel wat makkelijker hè.” Hij vertelde dat hij in de zomer op kermissen in Nederland staat, maar dat hij in de winter op de kerstmarkten in het buitenland te vinden is. Beetje ontnuchterend om te merken dat Nederlanders ook overal te vinden zijn. “Alsjeblieft, twee zakjes bonbons, dat is dan 13 euro. Veul plezier nog!”

maan

Funeral top 100

Rare dag bij Stads Radio Rotterdam achter de rug. Niet dat andere dagen daar normaal verlopen, want geen een dag lijkt op de vorige bij de radiozender. Over twee weken gaat de stekker eruit en die datum komt steeds dichterbij. Dat houdt mij en de anderen nu wel meer bezig, maar de complete gelatenheid maakt mij onrustig. Wat gaat er gebeuren na 31 december? Het dagritme is compleet verstoord als ik niet meer mijn bed uit moet om naar Stads Radio te fietsen. En de avonden worden ineens veel langer als ik niet meer rond 8 uur iets in elkaar hoef te flansen, maar om 6 uur al kan koken! Toen ik vandaag nadacht over een waardig afscheid bij het horen van een depressief cd’tje schoot mij het idee te binnen van een Funeral Top 100. De laatste uren van Stads Radio vullen met de meest deprimerende platen voordat de rondvliegende champagnekurken het nieuwe jaar inluiden. Ik heb nu eenmaal een sterk gevoel voor drama…sorry Sander.

Een ezel stoot zich maar 1x aan dezelfde steen...

Okay, ik ben boos. Ik probeer nu al voor de derde keer iets te schrijven, maar aan de zijkant van mijn nieuwe muis zit een knop die bij de minste of geringste beweging de hele tekst wist, zomaar!! AAAAARRRGGHHH! Heb nu niet meer de puf weer de vorige tekst in te tikken, want ik wil nu naar bed! Ik had een heel mooi verhaal over mijn tweede artikel dat als alles meezit vrijdag in Metro verschijnt. Maar helaas, rotmuis!Vanaf NU tik ik eerst alles in Word en daarna pas naar het web log venster. Zo, en nu ga ik slapen! Maar eerst 1 wijntje en 1 sigaretje om af te koelen....truste!

Metro, here I come!

Het is bijna zover terwijl ik dit zit te tikken: morgen komt mijn allereerste artikel voor Metro in de krant! Bij zo'n beetje ieder trein en metrostation ligt deze krant met speciale Rotterdamse editie voor het grijpen! Whaah, tof idee dat een paar duizend(?) reizigers mijn stuk lezen! Ik moet eerlijk zeggen dat ik hier de laatste dagen ook bijna constant mee bezig ben geweest, zelfs al deed ik andere dingen, het 'spookte' rond in mijn hoofd. Daar nog een passage bij, volgende alinea iets inkorten enz. Verschillende bekenden ingeschakeld om het stuk toch vooral zo kritisch mogelijk door te nemen voordat het geplaatst wordt, want het moet perfect zijn! Nou ja, zo goed mogelijk. Dit artikel is nog een soort proef, dus ieder spelfoutje is killing....vandaag belde ik de redactie....wanneer de deadline zou zijn. Ach, hoorde ik, het stuk gaat vrijdag pas mee. Ik vroeg of ik nog iets zou horen als ik het eenmaal had opgestuurd. Aan de andere kant van de lijn: niets, het wordt er gewoon ingepleurd.Oh, nou, okay, dacht ik. Voor mij weegt dit duidelijk iets zwaarder dan voor de redacteur die waarschijnlijk al een tijdje daar rondloopt en inmiddels doorheeft hoe het er daar aan toe gaat. Ik ga daarom maar snel mijn laatste zinnen afraffelen zodat ik het stuk op de mail kan gooien en de redactie het verder in de krant kan pleuren! Welterusten....