Turks Fruit

Daar stond ie: bij de draaideur van de Doelen. Ik was een paar seconden daarvoor door diezelfde ingang gekomen, lichtelijk teleurgesteld omdat ik geen kaartje meer kon bemachtigen voor een film die ’s avonds zou draaien. (Achteraf maar goed ook, want ik had het toch geen leuke film gevonden volgens een huisgenoot nadat zij hem had gezien). Ik stond wat te morrelen aan het slot van mijn fiets toen mijn oog viel op een wat oudere man, strak in pak. Hij stond een beetje verloren om zich heen te kijken bij de ingang van de kaartverkoop. Groepjes mensen liepen langs hem heen, blij dat zij zojuist wel een ris kaarten hadden bemachtigd. Ondertussen schoten allerlei beelden door mijn hoofd uit Turks Fruit en de Soldaat van Oranje. Stoer op een motor gezeten zag ik hem door de bocht scheuren of in zijn atelier op een groot bed liggen met Monique van de Ven….Het kon bijna niet anders of het was hem echt: Rutger Hauer. Nog even bleef hij wat onbeholpen staan bij de draaideur totdat hij zich omdraaide en verdween….

Bubbels

We zaten lekker te bubbelen, Saskia en ik. Iedere donderdag proberen we samen te gaan zwemmen, wat soms ook nog eens lukt (het aantal redenen om toch maar niet te gaan is eindeloos). Eerst een kwartier in het warme bubbelbad om er een beetje ‘in’ te komen. Als er meer mensen zitten te bubbelen heb ik er meestal niet zo’n zin in om er bij te kruipen. Dit keer viel het mee: een man. Na een paar minuten stapt een vrouw van behoorlijke afmeting ook bij ons in bad. Naar het gesprek dat Saskia en ik hadden zaten de twee aandachtig te luisteren totdat de man als eerste een moment vond om in te haken. Ik zat het dichtst bij hem waardoor ik zijn alcoholadem niet kon missen. Hij bleek uit Kroatië te komen en vertelde vervolgens wat een ellende hij al had meegemaakt. Familie had ie niet meer en werk al evenmin. Hij vond het overduidelijk belangrijker om dit alles aan Saskia te vertellen waardoor ik naar de overkant van het badje verhuisde om met de dikke mevrouw in gesprek te gaan. Die bleek ook genoeg te vertellen te hebben. Man net van haar weggelopen met hun twee Jack Russelltjes. Ook zij had binnen 5 minuten al aardig wat van haar leven in het bubbelbad opgerakeld. Toen was het toch echt tijd om te doen waarvoor we kwamen: een half uur baantjes trekken in het ijskoude zwembad, zwijgend.

Bloedend tandvlees en genadeloze pubers

Mensen waar ik regelmatig contact mee heb weten het al. Vage kennissen trekken over drie seconden hun wenkbrauw(en) op: ik ga het onderwijs in.
Eerst weer als student en over twee jaar als juffrouw.
Waarom? Ik vraag mij te vaak af bij het maken van radio waar ik het voor doe.
Een gevoel van: is dit alles? Er moet ergens meer voldoening uit te halen zijn.
En dat hoop ik in het onderwijs te vinden. Het basisonderwijs dan wel, want als je ergens gedesillusioneerd van raakt is het het middelbaar onderwijs. En dat kan ik mij nog herinneren van meneer Jacco.

Derde klas christelijke mavo tijdens een dubbel uur economie. Wij krijgen een nieuwe leraar. Met ingehouden adem kijkt iedereen terwijl een boomlange kerel de klas binnen stapt. Op alles geeft hij antwoord, de meest persoonlijke verhalen gooit hij op tafel. Van les geven komt niets, daar krijgt hij de kans niet voor. De arme kerel kwam uit het volwassenenonderwijs en was ons pubers totaal niet machtig. Ik zie nog steeds de genante scene voor mij van zijn bloedende tandvlees. Het schrift van Elise zat vol bloedspetters. De klas reageert vol walging waardoor meneer Jacco de klas uitvluchtte om nooit meer terug te keren. Duidelijk de (bloed)druppel die de emmer deed overlopen voor hem. Nee, dat is niet iets om trots op te zijn. Ik vertel dit alleen maar om duidelijk te maken waarom ik niet voor een klas met pubers zou willen staan. Tot twaalf jaar zijn ze nog wel leuk. Of begint de ellende tegenwoordig eerder?