Zal ik hem nou kopen of niet? Hevig twijfelend sta ik woensdagavond in de rij voor de signeertafel van Tracy Bonham. De voor en tegens schieten door mijn hoofd: met de band zongen we Mother Mother, haar enige grote hit. En een erg leuk schreeuw liedje. En Tracy is natuurlijk ook wel een hele stoere rockchick. Nu heb ik de kans een handtekening te krijgen, op haar nieuwe cd. Maar dat is dan wel weer vijftien euro.
Het concert in Rotown was best aardig al klonken haar oudere nummers stukken beter dan de nieuwe. Zij had er zin in die avond, maar maakte ook erg veel fouten (die ze overigens uiterst grappig oploste).
Okay, ik koop die cd. En zal ik haar nog wat zeggen? Ja, tuurlijk, maar wat?!
Terwijl zij To Marian, liefs Tracy Bonham op het hoesje kalkt, kan ik alleen maar bedenken haar te vertellen dat wij Mother mother zongen met ons bandje. Terwijl ik mijzelf dat hoor zeggen, bedenk ik hoe vaak zij dit al wel niet gehoord moet hebben van zenuwachtige semi zangeressen die in de rij staan voor een krabbel van haar hand�

Nog een beetje aan het bijkomen van het weekend. Vriendin An is zaterdag getrouwd. Heb mijzelf daarvoor in onmogelijke schoenen gewrongen, maar de complimenten maakten een hoop goed.
Het feest na de kerkelijke inzegening werd gehouden bij een zeilschool in natuurgebied de Weerribben. Op weg daar naartoe heb ik mij echt verbaasd over de ruimte die daar is! Enorme vlaktes met alleen grasland, water en wat bomen. Dat mij dat nou zo opviel, ik bedacht mij dat ik al (te) lang in Rotterdam woon.
Bij de zeilschool zwom een zwaan nieuwsgierig rond. Ik wilde er een foto van maken, het liefst van erg dichtbij. Daarbij lette ik goed op het gedrag van het beest, want ik herinnerde mij een ruzie met een zwaan jaren geleden. Toen wij tijdens vakanties nog met onze boot op de Nederlandse wateren voeren ben ik een keer achterna gezeten door zo�n zwaan. En dat is geen pretje! Die beesten hebben gigantische vleugels waar ze erg hard mee kunnen meppen. De zwaan dichterbij fotograferen dan hier op de foto durfde ik dan ook niet, want op het moment van de opname was hij al aan het blazen met opgezette veren. Maar de foto was gelukt! Op het moment dat ik mij omdraaide om mij weer in het feestgedruis te storten voelde ik ineens een heftige pijn in mijn hiel. Het beest had zich vastgebeten in mijn hak, net boven een flinke, verse blaar. Klotezwanen.

De allereerste keer is doodeng. Moet ik hier naar beneden MET fiets? Totdat een doorgewinterde moeder met twee kinderen zich langs mij heen wringt en in alle kalmte op de roltrap gaat staan met fiets en al inclusief twee volle boodschappentassen.
Inmiddels fiets ik er meerdere keren per week doorheen: de fietstunnel onder de Maas door. Ik houd mijn blik nu ook zo onverschillig mogelijk als ik soepel de roltrap op stap en daarbij nog altijd de beide handremmen fijnknijpend mijn wiel zo snel mogelijk dwars zet. Ik krijg heel enge beelden van een menselijk domino-effect als het gevaarte een meter of 30 naar beneden zou kletteren.
Oftwel: het blijft toch altijd een beetje spannend. Bijvoorbeeld het idee dat er zo�n gigantische plas water boven je hoofd staat als je door de tunnel fietst. Niets engs verder, want de buis houdt het al meer dan 60 jaar vol om niet in te storten of vol te lopen. Maar er hangt ook een bijzondere sfeer vanaf het moment dat je het rollentrappengebouw binnenrijdt tot aan het moment dat je er 1 km verder weer uitkomt. Het begint al bij de lucht: een licht aangebrande rubbergeur. En dan het geluid: het suizen en licht bonken van het mechanisme dat de zware houten roltrappen ietwat schokkerig in beweging houdt. En de koude luchtstroom hoe verder je afdaalt. Ook de mensen waar je de ene keer tegen op kijkt en een keer op neer kijkt. Of je wilt of niet, je staat elkaar toch aan te gapen totdat je de ander bent gepasseerd. Wat moet je anders? Ik ben benieuwd hoe lang het nog spannend blijft.

Half Nederland liep afgelopen zaterdag te chagrijnen op een van de honderden rommelmarkten en braderie�n, maar ik was in de Efteling!
Dat weinigen op dit idee waren gekomen, bleek wel uit de wachttijden: de langste rij begon bij het bordje Nog maar 10 minuten. Om vier uur hadden wij alle attracties gehad, inclusief het sprookjesbos. De regenwolken hadden zich toen ook al boven het Kaatheuvelse pretpark samengepakt.

Dat had zijn impact op het humeur van de Efteling medewerkers. Het overgrote deel van de hoofden van deze studenten stond op onweer zo leek wel. Behalve bij de medewerkster op de foto. Zij stond bij het Volk van Laaf waar een soort treintje bovengronds overheen loopt: de Monorail. Met behulp van een knoppenkast die voor haar buik hing, zette zij de slakachtige wagentjes in beweging om ondertussen de lege stoeltjes van de aankomende monorailgevallen met een wisser droog te trekken. Met een onverwoestbaar optimisme maakte zij zo telkens een nieuwe stoel droog. Totdat ik met mijn nieuwe wollen jas in zo�n karretje wilde stappen. Ik bleef nog even staan om te wachten op de wisser, maar nee hoor. Madame de Opperlaaf vond het droog genoeg. En iedereen kan voorspellen hoe een jas van wol reageert op een stoel waar een plas water in staat.