dinsdag, augustus 30, 2005

Gestopt

Heel gevaarlijk om het wereldkundig te maken in dit vroege stadium, maar....

Ik ben gestopt met roken.

Zomaar. Nee natuurlijk niet zomaar, daar gaat een heeeel proces aan vooraf. Daar zal ik verder maar niet over uitwijden. Het belangrijkste is dat elke keer als ik iemand een sigaret op zie steken (en dat zie ik erg vaak) ik besef:

ik mis niets!!

(ps. dit is halverwege dag 2 van mijn nieuwe leventje zonder sigaretjes)

Steunbetuigingen zijn van harte welkom.

woensdag, augustus 24, 2005

Stroomstoring

Het is alweer een paar dagen geleden dat wij met z’n vieren wat verloren tussen de rennende kinderen stonden op het grasveld bij het GW Burgerplein tijdens het beruchte Essenburgsingelstraatfeest. De barbecue was goed geregeld, de muziek was klote (een band met een zanger die werkelijk iedere noot vals zong, maar daar toch heel serieus bij bleef kijken) maar we hebben met wat buurtmensen kennis gemaakt. Zoals een Israëlisch echtpaar dat zo min mogelijk het nieuws uit het thuisland wilde volgen en een te blije kerel die vertelde dat als tie nog geen drie kinderen had gehad ook lekker in een studentenhuis was blijven wonen.
Tot zover het buurtfeest.
Elf uur gisterenavond. Dennis en ik kijken naar Talpa en ineens valt de stroom uit. Hele vreemde gewaarwording om zo ruw uit het programma van Gorden en Joling te worden gehaald. Een diepe stilte in een nog diepere duisternis volgt. Na een korte inspectie blijkt dat de hele wijk zonder stroom zit. Links en rechts komen de mensen uit hun huizen (wat moet je anders als de tv het niet meer doet) en zo ontstaan er rond middernacht spontane gesprekken over van alles en nog wat. Suggestie aan de buurtfeestcommissie: vier het volgende feest na zonsondergang zonder elektriciteit (de barbecue werkt toch wel), dan kan een slecht bandje ook weinig kwaad aanrichten!

donderdag, augustus 18, 2005

Burgerlijke buurtfeest

He Getver, wat is het toch lekker weer! Ik zit binnen met de airco aan en kan alleen maar vanachter mijn bureau duimen dat het er zaterdag ook zo goed uitziet. Waarom? Dan wordt het jaarlijkse Essenburgsingelse-buurt-barbecue-feest gehouden! En wij gaan daar (huisnummer 35) met z’n vieren naar toe. Inclusief een schaal zelfgemaakte falaffel (hoe toepasselijk in deze tijden) om ons populairder te maken bij de buren. En om er überhaupt achter te komen wie onze buren zijn!

Maar de buurt kent ons wél bleek toen ik vanmorgen aanbelde op 3a. Die bewoonster organiseert het buurtfeest en trok haar wenkbrauwen hoog op toen ik vertelde dat ik van 35 was. “Nou, dat is ook de eerste keer dat jullie mee doen aan een buurt activiteit.” Daar kon ik haar geen ongelijk in geven. Vervolgens vertelde zij dat de rest van ‘haar blok’ haar had afgeraden om ons ook uit te nodigen voor het feestje. “Dat is namelijk een beetje een rare hoek van de Essenburgsingel …..” Ook daar had zij wel een beetje gelijk. In ons rijtje woont een circusfamilie, een gepensioneerde en gefrustreerde zeeman, een masseuse die stiekem prostituee is en een overspannen regelnicht. En wij, als bewonersvereniging Buitensporig daar nog eens tussenin.….
”Maar ik vind het leuk hoor! Hoe meer mensen we leren kennen, hoe beter”, besloot de initiatiefneemster van het buurtfeest enthousiast. En das maar goed ook, anders had ik de falaffelballen vrijdagavond door haar brievenbus gevrot (=gepropt). Dan maar geen goede buur. Basta. Wordt uiteraard vervolgd.

maandag, augustus 08, 2005

Jam

Wat is dat toch dat kleine kinderen mij ineens leuk vinden? Een paar jaar geleden nog had ik een aversie tegen alles wat rondkroop, kwijlde en een luier droeg. Maar nu er in mijn omgeving een aantal baby’s en peuters zijn verschenen, lijkt er iets veranderd te zijn. Onbewust weliswaar, ik heb er geen moeite voor hoeven doen.
Vandaag drie kleine kinderen van mijn neef weten te boeien met het bereiden van een zalm en ze zelfs aan het schaterlachen gekregen door tikkertje te doen in de keuken. En nog geen drie uur later gebrabbeld tegen Livia waarop zij iedere keer zo’n vrolijk hoofd trok waardoor je automatisch zelf begint te stralen. Ik snap er helemaal niets van. Maar leuk is het wel. Pasgelden kreeg ik van mijn nicht Saskia (zoontje Lars noemt mij steevast Jam) te horen dat ik best in het onderwijs thuis zou passen. Dat heb ik maar lachend afgewimpeld, maar ergens diep van binnen onthoud ik het wel. Als ik nu het radiowereldje over een paar jaar helemaal zat ben…..wat zeg ik nu!?