Ontroostbaar

Een hoog gehuil met lange uithalen klinkt door de straat. Op de stoep staan twee jongens. De huilende jongen houdt met zijn rechterhand zijn linkerelleboog vast. Hij staat er zielig bij. De andere jongen voelt zich er zichtbaar ongemakkelijk onder en trapt een oranje bal zachtjes tegen de muur aan. “Ik zie geen bloed Beau”, zegt hij. Beau huilt nog steeds op hoge toon. De ander wil duidelijk graag verder voetballen. Hij heeft er een mooi blauw shirt bij aan.

“Kom je Beau”! roept hij als de gewonde jongen zich heeft omgedraaid en langzaam weg begint te lopen. De jongen schudt met zijn hoofd. “Weet je wel hoe vaak ik op mijn hoofd ben gevallen de laatste tijd? Wel drie keer! En weet je wel hoe pijn dat doet!?” De andere jongen loopt achter hem aan, de bal voor zich uit trappend. “Ik ben ook een keer op mijn hoofd gevallen, heel hard. En toen zat er hier allemaal bloed.” Daarop wrijft de jongen over zijn blonde krullenbos. “Ga je nou nog mee voetballen?” probeert hij nog een keer. Maar de andere jongen loopt door. Ontroostbaar.

Schooonschrift

Het gaat goed met de studie. De vorige lichting tentamens gehaald: op naar de volgende.

Over een slordige drie weken heb ik het tentamen bordschrijven. En daar ga ik nog maar eens wat aandacht aan besteden.

In mijn enthousiasme kalk ik van alles op het bord zonder ook maar een moment na te denken over het methodisch bordschrift. Het gekke is alleen dat nog geen kind geklaagd heeft....dat kan twee dingen betekenen: of het interesseert ze niks of het is toch nog wel leesbaar. Ik ga uit van het laatste.

Ik heb op het schoolbord een taakverdeling gemaakt voor het bouwen van een website. De bedoeling is dat alle kids uit groep 5 van bs De Wieke in Schiedam een eigen site gaan opzetten en vullen onder mij supervisie, ahum. Als de pagina af is, zal ik hier wel even een linkje neerzetten.

En nu ga ik nog even het krijtje-hanteren oefenen.

Een mooie momentopname van het optreden van Stanton Dean in cafe Beukelsbrug.

Ik heb er van genoten!

White trailer trash

Daar stonden wij dit weekend. In het uiterste puntje van Zeeland in de buurt van Biggekerke op een soort van trailerpark in een stacaravan. Bij binnenkomst viel het best mee: heel wat anders dan de sleurhut waarmee ik vroeger de vakanties doorbracht. Er zaten zelfs twee aparte slaapruimtes in! Dat klinkt wat luxer dan het was overigens, want het ene kamertje is bestemd voor de twee kinderen van de eigenaar die 4 en 2 jaar oud zijn. Ik had al snel bedacht dat ik de nachtrust zowel bovenin als onderin het stapelbed kon vergeten. Gelukkig had ik mijn luchtbed bij mij. Ik zou wel in de 'huiskamer' gaan slapen.

De eerste nacht schudde de trailer op z’n wielen door de harde storm en was ik mij aan het voorbereiden dat het ook niet lang meer kon duren of het hele dak zou naar beneden storten door de enorme hoosbuien. Daarnaast was de temperatuur afgekoeld tot niveau koelkast waardoor ik de slaap al helemaal kon vergeten door mijn eigen tandengeklapper. Maar toen was het eindelijk 8 uur ’s ochtends. Enigszins brak wilde ik de trailer uitstappen. Onder mijn arm de toilettas en handdoek geklemd. Ineens leek het alsof er met een honkbalknuppel keihard op mijn hoofd werd geslagen: de deurdoorgang was 1 meter 80 hoog.

Drie keer zijn wij gisteren van plaats gewisseld voordat wij een goed plekje gevonden hadden in Zaltbommel om muziek te maken. Bij het eerste stekkie was er teveel herrie van een andere band. En op de tweede te veel wind waardoor onze oranjebitter uit het glas geblazen werd en de muziekstandaard om de haverklap omviel.

Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen, vooral dankzij de violist die spontaan met ons mee begon te spelen!