Daar staat tie dan: mijn redder in nood.
Nog steeds was ik op zoek naar enige vorm van lichamelijke inspanning waar ik mij wel in zou kunnen vinden toen ik dit roeiapparaat aangeboden kreeg (die flessen port komen er echt aan)! Ik had de afgelopen tijd al van alles geprobeerd om enigszins sportief bezig te zijn. Een korte samenvatting:

Wielrennen: viel af vanwege rare broek en technisch gedoe dat zo�n fiets met zich meebrengt. Hardlopen: ik kreeg pijn in alle, maar dan ook echt alle delen van mijn lichaam waar maar pijn in te krijgen was.
Spinning: das gewoon pure marteling punt uit.
Zwemmen: enorrum saai en wederom gedoe met het elke keer maar weer proberen weg te schrobben van die smerige chloorlucht.

Zo kwam ik uit op roeien. Hoe ik deze link legde, weet ik even niet meer, maar dat gaat wel vaker zo bij mij. Inmiddels staat er al vier weken lang een roeimachine pontificaal in mijn kamer. En echt waar, ik ga zo weer even lekker roeien. Voordelen: tot nu toe nog geen pijntje gevoeld, met knalharde muziek dankzij MTV ook niet saai, van chloor heb ik geen last en tandwielen zitten er niet aan! Voila, ik zal hier regelmatig verslag doen van mijn beoogde resultaten.

De oranjekoorts heeft inmiddels iedereen in zijn macht. Bijna iedereen. Ik heb nog steeds een schurfthekel aan voetbal. Maar zelfs dit theehuis in Rotterdam doet mee aan de flauwekul eromheen. Of komt er niet onderuit. Als we het hebben over (het inmiddels zo goed als nietszeggende) integratie komt dit wel heel dicht in de buurt. Denk ik.